Wesołe refleksje po 13 miesiącach życia w Australii:)
Teraz kiedy jesteśmy już w Polsce, kiedy można powiedzieć, że wszystko jest już za nami… chyba łatwiej ocenić ten czas spędzony na Antypodach.
Postanowiłam, że napisze post, który będzie kontynuacją wpisu „smutne refleksje…„, gdyż wywołał on spore zainteresowanie i polemikę co niektórych osób.
Teraz z perspektywy 13 miesięcy spędzonych w samej Australii sprawa wygląda trochę inaczej, pewnie poniekąd z powodu, że część mnie pozostała w Australii i że po prostu jestem zauroczona tym krajem.
Postaram się być obiektywna w ocenie, gdybym jednak nie była wybaczcie:)
Dokończę najpierw moją historię. Po około 6 miesiącach udało mi się znaleźć pracę w zawodzie. Przeszłam standardową rekrutacje i byłam z siebie bardzo dumna, ponieważ oprócz mnie, dziewczyny z Hiszpanii i chłopaka z Filipin reszta mojej aptecznej ekipy była obywatelami Australii. Oczywiście ze względu głównie językowych nie byłam w stanie pełnić tych samych funkcji w Australii co w ojczystym kraju. Pragnę jednak podkreślić, że trafiłam na bardzo dobrych ludzi i gdybym tylko została tam dłużej i byłabym biegła w terminologii medycznej i farmaceutycznej na pewno moje obowiązki byłyby jeszcze bardziej zbliżone do tych wykonywanych w kraju. W skrócie: ja czułam się dobrze, ponieważ byłam w swoim środowisku i robiłam to co lubię i umiem. Oczywiście początki były trudne głównie ze względu na typowy akcent australijski (pracowałam w Manly, dzielnicy zamieszkałej głównie przez Australijczyków, turystów i surferów:) Nic więc dziwnego, że od tamtej pory, mój stosunek do Australii i samych „Ozonów” uległ zmianie – na ich korzyść oczywiście.
Dla zainteresowanych dodam, że pracowała ze mną farmaceutka z Malezji, która nostryfikowała dyplom i pracowała już jako pełnoprawny farmaceuta. Dokładnie nie pamiętam ile testów musiała zdać, ale na pewno oprócz IELTS musiała zdawać testy, które sprawdzały, czy jej stan wiedzy jest na tym samym poziomie co absolwentów farmacji w Australii. Jej się udało, także jak widać można jak się chce:)
Wciąż ze smutkiem stwierdzam, że są sceptyczni odnośnie naszego wykształcenia, ale są branże, gdzie ma to mniejsze znaczenie: programiści oczywiście:) Nasz kolega, który przyjechał również na wizie studenckiej otrzymywał zlecenia kodowania, także chyba prawdziwa jest maksyma jak jesteś dobry to się uda:)
Oczywiście jak na całym świecie, także w Australii liczą się znajomości i to dzięki nim najłatwiej znaleźć pracę, pierwszą w szczególności. Dalej również potwierdzam, iż większość emigrantów swoją rezydencję zdobywa ciężką pracą, dzięki której zarobione pieniądze mogą przeznaczyć na studia na uniwersytecie, którego dyplom pozwala im ubiegać się o „permanent resident visa”. Inni szukają innych rozwiązań: małżeństwo lub wiza sponsorska.
Ile ludzi tyle przypadków.
Można by powiedzieć, że nie wiele się zmieniło w porównaniu do postu sprzed 7 miesięcy, generalnie może nie, jednak dla mnie osobiście wiele.
To co mnie ujęło, to to, że w Australii praca nie jest na pierwszym miejscu tak jak jest to w Polsce. Tam najważniejsza jest rodzina i czas z nią spędzony oraz twój czas wolny. Te dwie można by powiedzieć prozaiczne sprawy są ich świętością. A w naszym kraju niestety wielu Polaków żyje dla pracy, żyje pracą i nie mówię tutaj o pracoholikach, ale o tych, którzy po prostu nie mają wyjścia.
To smutne jak my Polacy „zarzynamy” się dla pracy. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że ich zarobki są kilkakrotnie wyższe od naszych i dlatego ich stać na wszystko pracując mniej. Nie chcę w tym poście absolutnie rozwijać tematy polityczne, bo nie takie było założenie. Chcę tylko zaznaczyć, że tam pracując, masz świadomość, że będzie Cię stać na nowy telefon, samochód, zagraniczne wakacje. W Polsce wielu osobom starcza ledwo do końca miesiąca.
To miłe jak wielka kultura pracy panuje w kraju, w którym niegdyś mieszkali sami skazańcy. Tam nikt nie będzie poniewierał panią z „biedronki”, każdy się uśmiecha i jest dla siebie nawzajem miły. Tak nie wiele, a zarazem tak wiele! Bo czy życie nie składa się właśnie z takich małych, zwykłych spraw? Jak inaczej mija dzień, w którym mijasz wesołych uśmiechniętych i życzliwych ludzi, w porównaniu do polskich smutasów.
Kiedy wylądowaliśmy w Warszawie, pierwsza rzecz która rzuciła mi się w oczy, były smutne twarze ludzi i stanowczy, wręcz groźny głos pani z kontroli paszportowej: paszport proszę! – oczywiście bez cienia uśmiechu.
Tags:praca, refleksje, życie w Australii
Trackback from your site.
Kalop
| #
Na pierwszy rzut oka to tak mniej wiecej wyglada, szczegolnie jak jest sie mlodym, ale rzeczywistosc w szerszym zakresie juz tak rozowo sie nie reprezentuje.
Reply
Justynka
| #
Czy możesz rozwinąć swoją myśl?:)
Będę wdzięczna, Justyna.
Reply
Adam
| #
No cóż, ja odpuściłem sobie po 6 m-cach pobytu. Wróciłem i się cieszę. Może z czasem zmieniłbym swój stosunek do Australii ale chyba nie chciałem już dalej próbowac. Niestety ja żadnych „plusów” nie dostrzegłem ale oczywiście to subiektywna opinia.
Reply
W
| #
Ja mam bardzo podobne spostrzeżenia. Też stamtąd wróciłem i do tej pory nie mogę uwierzyć, że dałem się namówić agentowi na wyjazd. Co prawda jeszcze będąc w Polsce uzyskałem PR na zawód ale kosztowało mnie sporo pieniędzy które mi się nie zwróciły :(. Tam to jest jedno wielkie nieporozumienie. Jedynie dzięki pomocy kogoś z rodziny pracowałem jak inżynier budowy ale w sumie za bardzo niską stawkę. Firma arabska. Sposób prowadzenia całkiem sporej budowy / 2 kond podziemne i 6 nadziemnych / – cóż, czegoś takiego w Polsce już po prostu nie ma od dawna. Jedno wielkie dziadostwo. Każdy ma wszystko w d…, błędy wykonawcze karygodne / nawet nie przytoczę, bo byście nie uwierzyli :) /, żadnej kontroli wykonywanych prac, kierownik budowy – stolarz po jakimś kursie zarządzania. Na dodatek totalnie znerwicowany, rzucał narzędziami i kopał w ściany. K…to jest nie do wiary. Jedynie zbrojarze / Mongołowie / mniej-więcej wiedzieli o co chodzi, no i może jeden elektryk z Iranu też. Tylko instalatorzy sanitarni – rzeczywiście fachowcy. Praca 7-17, soboty 8-15. Ogólnie: w Australii jest bardzo drogo, bardzo trudno znaleźć pracę w zawodzie jeśli ktoś ma wyższe wykształcenie a zarobki wcale nie są takie wysokie. Zdecydowanie nie polecam. Poznałem kilku polskich emigrantów starszego pokolenia i oni wszyscy są zdania, że dzisiaj emigracja do Australii już się nie opłaca. I jeszcze jedno – bardzo uważajcie, co Wam mówią agenci emigracyjni. Oni opowiadają bajki o Australii żeby tylko Was tam ściągnąć i zgarnąć za Was pieniądze / od Was i od szkół językowych /. A pod żadnym pozorem nie dajcie się namówić na wizy studenckie. Jeśli już jechać to tylko mając konkretną ofertę pracy albo zdobyć wizę PR / 189 lub 190 / i najlepiej też mieć ofertę pracy. Przestrzegam również przed ślepym oglądaniem i czytaniem blogów Polaków „zachwyconych” życiem w Australii. Te osoby bardzo często również powiązane są z szeroko pojętym środowiskiem agentów migracyjnych i szkół językowych.
Reply
A
| #
Hej! Też jestem farmaceutą i też spędziłam trochę czasu w Australii a dokładnie prawie dwa lata jednak nie pracując w zawodzie. Mam dokładnie te same spostrzeżenia co Ty i dlatego tak bardzo mi się tam podobało. Ludzie zwyczajnie maja innę mentalność i przyjemniej sie funkcjonuje w takim społeczeństwie-społeczeństwie życzliwym, szanującym siebie nawzajem bez względu na status społeczny czy wykonywany zawód czy zasobność portfela ;) Jeden z powodów dla których zamierzam wrócić w najbliższych miesiącach ;) Pozdrawiam serdecznie
Reply
Justynka
| #
to w takim razie powodzenia i daj koniecznie znać jak Ci idzie w Down Under:)
p.s.przepraszam, ale zupełnie nie wiem dlaczego komentarze trafiają do spam na moją skrzynkę stąd ten poślizg.
Reply
WesolyRomek
| #
Też chętnie podpiąłbym się do pytania, czy koledze A udało się wrócić i czy ma zamiar starać się o uznanie kwalifikacji. My wyjeżdżamy do Sydney w kwietniu na wizie 482. Prace w banku dostalem po 4 latach pracy w branży w Niemczech i wcześniej 6 latach w Polsce. Pracodawca oplacil wize i agenta, przeprowadzke itp. Stanowisko to samo co tutaj, w Niemczech, pensja trochę niższa (niecałe 8 zamiast 11 tys. AUD na miesiac), ale to chyba nie tak źle i z mojego researchu wynika, że koszty życia są porównywalne jak w Niemczech (moze z 10% wyzsze). Co do IELTS, to też musiałem go zdać, ale po 4 latach pracy po angielsku miałem 114 punktów.
Moja żona na pewno będzie ubiegać się u uznanie kwalifikacji magistra farmacji, ale po tym co odpisali nam z Rady Aptekarskiej w Sydney, proces nie wydaje się bardzo skomplikowany, egzamin z kwalifikacji (KAPS) ma troche wiecej dziedzin niz w polskim programie studiów, ale są kursy online za ok. 200 AUS i w 2 miesiace można się ponoć nauczyć. Co do egzaminu językowaego, to żona uznała, że najłatwiej będzie zdać „farmaceutyczny OET”, bo to jednak język z jej dziedziny i do niego się juz wstępnie przygotowuje.
Co do „problemu z przebiciem się” to zgadzam się w 100%, zanim dostałem pracę w Niemczech, przez jakieś 1,5-2 lata bombardowałem CV różne pokrewne banki/firmy z UK, Irlandii itp. A po pracy tutaj proces rekrutacji w Australii poszedł szybko i sprawnie. Jak ktoś ma niszowy zawód, ale małe doświadczenie, to polecałbym jednak spróbować najpierw np. w Irlandii, UK, Luksemburgu itp., bo jednak bliżej do Polski i doświadczenie z tych krajów ma niestety dużo wyższą wartość niż to z Polski (które tak, czy inaczej też w moim przypadku zostało w pełni docenione, więc zaczynam pracę jako specjalista z 10-cio, a nie 4-letnim stażem).
Podsumowując, o ile moja żona jest pełna obaw właśnie ze względu na to, że mimo posiadania wizy będzie musiałą przejść cały proces uznania kwalifikacji, to wierzę że się uda i będzie nam dane zostać w tym pięknym kraju trochę dłużej… a może i na zawsze…
Reply
Ania
| #
Rzeczywistosc rozowa tam nie jest, z tym sie zgadzam, z tymi zarobkami i jak ich na wszystko stac, tez bym polemizowala i to bardzo, uwazam ze Aussie na wcale duzo nie stac, nie przesadzajmy z tym jak tam sie zyje a tutaj zle, bo w moich oczach mozna zyc o wiele lepiej w Polsce niz w AU, na pewno dla pieniedzy bym tam nie leciala, i zyje sie tam srednio, lub zle, a jak sie chce zyc na naprawde dobrym poziomie, to trzeba tam naprawde zarabiac, co udaje sie nielicznym, usmiech, niestety bardzo czesto bardzo nieszczery, przyjazn rozumieja troche inaczej, Amerykanin tez nie bedzie Twoim przyjacielem, tylko dlatego ze sie usmiecha, podobnie Aussie, bardzo powierzchowne sa tam znajomosci
Reply